By admin      walkatha

කොළඹ බස් එකකට අත දාලා ලොකු ඇඳුම් බෑග් එකක් එක්ක දසුනි බස් එකට ගොඩ උනා. අලුතින් හම්බුනු රස්සාවට යන්න තියෙන්නෙ හෙට දවසෙ. බොරැල්ලෙ පුද්ගලික ආයතනයක කෝල් සෙන්ටර් එකක ජොබ් එකක් සෙට් උනේ ත්‍රීවිල් සුමිත් මල්ලි හින්දා. දසුනිගෙ මහත්තයා ආබාධිතයෙක් විදියට ආමි එකේ ඉඳන් ගෙදර ආවේ ඇක්සිඩන්ට් එකක් නිසා. කාත් කවුරුත් නැති විදියට ජීවත් උනු දසුනිගෙ පවුලෙ හැම දේකටම උදව් කලේ සුමිත් මල්ලි. ඒ හැබැයි ආදරේට නෙවේ. දසුනිගෙ මහත්තයා කසුන් රාජකාරි දවස් වලට රෑට දසුනිගෙ තනි රැක්කෙ සුමිත්. කසුන්ගෙන් තරම් සැපක් සුමිත්ගෙන් නොලැබුනාට මාසෙකට දවස් 15ක් 20ක් කසුන් නැතුව පොඩි එකෙකුත් එක්ක තනියම ගෙවන ජීවිතේට දසුන් ගෙනාවෙ පුදුම සහනයක්. දැන් කොහොම හරි කසුන්ගෙ කකුලකට ප්ලේට් දාල. අවුරුදු කීපයක් යනකන් සාමාන්‍ය තත්වයට එන්නෙ නෑ කියල තමා ඩොක්ටර්ස්ල කීවෙ. ඒකෙන් උනේ පවුලෙ එකම ආදායම් මාර්ගය නතර වුනු එක. කරන්න දෙයක් නැතිම තැන තමා දසුනි රස්සාවකට යන්න හිතුවෙ. අවුරුදු 29ක් උනු දසුනි මහා ලොකු ලස්සනක් තිබුණු කෙනෙක් නෙවේ. අවුරුදු 4ක පුතෙක්ගෙ අම්මෙක් උනාට දරුවෙක් ඉන්නව කියලනම් බැලූ බැල්මට කවුරුත් හිතන්නෙ නෑ. ඉස්සරෝම ඉන්ටර්වීව් ආව දවසෙ අවුරුදු 60ක් විතර උනු ආයතනයේ ප්‍රධානියා දසුනිට ඇහැ ගහගෙනම හිටියා. විවාහකයි කියල දැන ගත්ත ගමන් මිනිහා දසුනිව තෝර ගත්තා. හේතුව උනේ සුමිත්ගෙන් දසුනි ගැන සම්පූර්ණ විස්තරයක් ඒ අතරවාරෙ දැන ගත්ත එක.

 

රෑ 9 වෙද්දි දසුනි පිටකොටුවට ආවා. බස් එකෙන් බැහැල සුමිත් මල්ලි දුන්න නම්බර් එකට කෝල් එකක් ගත්තා. ඒ කතා කරේ ගෑනු කෙනෙක්. එයා එන්න ඕනෙ විදිය දසුනිට කීව. දසුනිත් එතනින් වීල් එකකට ගොඩ වෙලා ඒ කියපු තැනට ගියා. ඒ කතා කරපු කෙනා නදීකා. එයා අවුරුදු 35ක විතර පොෂ් ලුක් එකක් තිබුන කෙනෙක්. ඒ කෙනා දසුනිව හරි සතුටින් පිලි ගත්තා. බොරැල්ලෙ තියෙන තට්ටු නිවාස සංකීර්ණයක 4 වෙනි මහලෙ තුබුණු ගෙදරක තනියම ජීවත් උනු කෙනෙක් තමා නදීකා කියන්නෙ. දෙන්න ටිකක් වෙලා කතා කර කර ඉදලා නදීකා දසුනිට කාමරයක් දුන්නා. 

" ඔයා කැමති කාලයක් කැමති විදියට මේ කාමරේ ඉන්න නංගා... මට සල්ලි එපා.. මම තනියම ඉන්න කෙනානෙ..." හිනා වෙලා දසුනිට එයා කීවා.

" ඒත් අක්කෙ...." දසුනිට හිතා ගන්න බෑ.

" මට කවුරුත් නෑනෙ.... ඔයා ඉන්න මාත් එක්ක..." කියල නදීකා ගියා.

 

දසුනි කාමරේට ගිහින් දොර වැහුවා. වහලා ඇඳේ ඉදන් ඉස්සරෝම කෝල් එක ගත්තේ සුමිත්ට.

 

"හම්මෝ.... ඇති යන්තං.. ඔයා ගියාද?" සුමිත් ඇහුවා.

"හ්ම්ම්... ආවා... මේ කවුද නදීකා කියන්නෙ? ඔයා කොහොමද දන්නෙ එයාව?"

" ඒක පස්සෙ කියන්නම්කො... ඔයාට ඇති තරම් කාලයක් ඔහෙ ජීවත් වෙන්න පුලුවන් සුදූ... හරිද?"

" හ්ම්ම්.. හ්ම්ම්..." කියල දසුනි ෆෝන් එක තිබ්බා.

 

ඊට පස්සෙ කසුන්ටත් කෝල් එකකින් විස්තරේ කියල නාගෙන නිදා ගත්තා.

 

පහුවදා උදේ ලෑස්ති වෙලා නදීකා එක්කම දසුනි වැඩට ගියා. නදීකා වැඩ එතන නෙවේ. දසුනිට තැන පෙන්නල නදීකා ගියා.දවස් කීපයක් සාමාන්‍ය විදියට ගෙවිලා ගියා. එක දවසක් රෑ 11ට විතර නදීකාගෙ කාමරේ පැත්තෙන් කෙඳිරියක් ඇහෙන්න ගත්තා. සුමිත් එක්ක මලක් කඩලා ඉවර වුනු ගමන් නිසා දසුනිට නින්ද ගිහින් නෑ. හෙමීට නැගිටල දසුනි කාමරෙන් එලියට ආවා. එන ඇවිත් හෙමීට නදීකාගෙ කාමරේට කන තියල බැලුවා. හිතා ගන්න අමාරුයි. කාමරේ දොර ගාවට ගිහින් දොර අස්සෙන් බලනකොට දොර වහල නෑ. බාගෙට වැහුණු දොරෙන් බලනකොට කාමරේ ඇඳ උඩ නදීකා දිගා වෙලා ඉන්නවා. නදීකාගෙ ඇඟ උඩ පොඩි කොල්ලෙක් දිගා වෙලා වේගෙන් හුකනවා. ඒ කෙඳිරිල්ල තමා දසුනිට ඇහුණෙ. ඒ සිද්ධිය බලන් හිටපු දසුනිට ඉන්න බැරි උනා. ඉක්මනට කාමරේට ගිහින් දොර වහගෙන ඇතුලෙන් ලොක් කරගෙන ඇඳුම් ගලෝලා ඇඳට පැන්නා. ඇඳේ දිගා වෙලා කකුල් දෙක අස්සෙ කොට්ටයක් හිර කර ගත්ත දසුනි හුත්ත සැරට ඇතිල්ලුවා කොට්ටෙ. වැඩි වෙලාවක් යන්න කලින් දසුනිට බඩු ගියා. ගිහින් කෙඳිරි ගගා එහෙම්ම නින්ද ගිය දසුනිට හීනෙන් පෙනුනෙත් නදීකාගෙ සීන් එක.